کرم شبتاب کوچولو

هه ! فکر نمی کردم انقدر بی اهمیت باشه ! نمی دونم شاید بود نبود ؟

خیلی دلم می خواست با آرامش و خیالای قشنگ می خوابیدم

نمی دونم فکرکنم اصلا خوابم نبرد

صبح اصلا خودم نبودم

اعتماد به نفس همیشه رو نداشتم

ارمغانو باخته بودم

راحت باخته بودمش

خودمو تو اون همه آدم گم کرده بودم

تو اون همه جمعیت

تازه فهمیدم چقدر واسه خدا کوچیکم

چقدر واسش گمم

تازه فهمیدم این همه وقتی که صداش کرده بودم و اون منو ندیده بود

تو جمع گمم کرده بود

تو اون همه آدم منه کوچولو رو گم کرده بود

اه ! نکنه تو هم منو گم می کنی ؟

من اینجام

این زیرو نگاه کن

منمم ... همین کرم شبتاب کوچولو

دنبال نورم بیا

بلندای این موج تا کجا ؟
صداقت این بغض تا چه حد
می گریزم از تنفس وحشی باد
می فروشم فخر بر سیاهی ها
فانوسی در دست دارم از جنس ماه
از جنس او یا آن ... آن پری جان
بی پرواز ... جنس لطیف راز
پر نیاز
نمی خوانند معنای پر امید حرفم را آن سایه گریزان
آن دردمندان
آن سیه روزان
نمی بینند وجودم از جنس این آسمان
در ژرفای این قلب می تپد تا ابد برای آن
نمی دانند سیل خشمناکم می شتابد بر خیالات چرک آلودشان
تا بشکنم
شیشه ی طلسم خاکستری شان
رها کنم آن شاهزاده ی جوان
نمی دانند موج بلند رعد هایم از پی می سوزاند خانه شان
پس بخوانند روشن ترین صدایم را که نمی گذارم
بشکنند کاخ رویاهایم را
می ایستم در مقابل تازیانه های بی رنگشان
می شکنم آن بت پرستان بی جان
می سپارمشان بر بغضشان
.
.
.
و او را قلبم را
می سپارم به او از جنس
تکه ابر های عاشق
با ستاره هایی از شبانگاه خودم
با تبسمی از جنس تو
از تو
تو
تو
پس می شمارم تک صداهای فندکی را
که نور می فشاند بر تاریکی ها
و دود بی هراس سیگاری
که می خراشد قلب خاموشی را
تا برسد لحظه ی تپش ثانیه ها
لحظه ی ترسیدن سایه ها
لحظه ی پیوستن به هم
لحظه ی من
لحظه ی تو
لحظه ی ما

حرف های دل این تکه سنگ خسته

زندگی آغازیست تلخ و پایانی زجر آور

رودخانه ای پر تلاطم و فراز ونشیب

که صخرها را خرد می کند و تنها لجن ها از آسیب حمله هایش در امانند

و اما این تکه سنگ ها هستند که با شدت

با زجر

دردآور خرد می شوند

من تکه سنگی کوچک در این رود خانه

تنها دلبسه به یک ایمن گاه

بار خدایا حجم بغض هایم در حنجره نمی گنجد

ای خدا صدای خفه ام در گلو چون زخمی چرکین می خراشد نای صدایم را

ای خدا

ای خدا

ای خدا

تا ابد می خوانم ای خدا

تنها ایمن گاهم را دور می سازی از من

تنها ایمن گاهم تخته سنگی بود زخمی از تازیانه های وحشی رود بود

نه نگو ! نگو که این آبشار بی رحم و بی شرم

تخته سنگ را با خود می برد تا دور

به خدا قسم بی ایمن گاهم خورد میشوم

به خدا خورد می شوم

تخته سنگ با هر حمله ی آب بی هیچ مقاومتی از دستانم دور می شود

و من بی هیچ شک

باور کند یا نه با رفتنش می میرم

!
!
!

ای خدا... نمی تونم چیزی بگم فقط می گم .. ای همه ی وجود من ... نبود تو نبود من ... با رفتنت ... به خداوند قسم ... به تنها خدایم ... به عاشقانه ی صدایم ... می میرم

.

.

.

بی تخته سنگم خورد می شوم

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب که خود در میان غزل ها بمیرد

گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی از آغوش دریا بر آمد شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش باز کن که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

Bazam ... :D ! hihi !

فقط 7 روز دیگه مونده به این کنکور لعنتی

به پایان این روزای سخت

به رسیدن به همه چیزای خوبی که 1 سال منتظرشون بودم

سخته اما

...

منتظرم

منتظر آزادی

چه خوب و چه بد

چیزی که مهمه اینه

یه مدت آزادی

آزادی

.

.

.

بازم بیرون

بازم آدما

بازم زندگی

بازم شوق و خنده

بازم

زندگی

زندگی

زندگی

بازم

بازم

.

.

.

می دونی بازم چی ؟

بازم

.

.

.

آره بازم

نمی دونم

بازم ... من و تو

امروز رفتم تو پارکمون
پارک ارمغان و آرش
جایی که اون خاطره ها رو ازش داریم
یاد اون روزا که افتادم
یه لبخند شیرین اومد رو لبم
چقدر دلم واسه اون روزا تنگ شده
14
روز باقی مونده
بازم من
بازم تو
بازم پارکمون
:)

تو ... آزادی

یادمه یه بار شنیدم

کبوتری رو که دوست داری رهاش کن

اگه عاشقت باشه بر می گرده

تو آزادی کبوتر

.

.

.

من ... او را ... خدا را دیدم

آن لحظه که در آغوشت آرمیدم

آن لحظه که با تبسم نگاهت خندیدم

آن لحظه که روح نگاهت را با ولع بلعیدم

آن لحظه که با عشق لبهای پر طراوتت را بوسیدم

آن گاه که با رقص صدایت رقصیدم

آن گاه که نرمش آرام دستانت را بر کلید های سفید و سیاه دیدم

آن گاه که با تو خندیدم

بوسیدم

رقصیدم

گرییدم

آرمیدم

آن گاه که عشق را از عمق جانت ... در نگاهت دیدم

آن گاه به خود بالیم

آن گاه ... خدا را دیدم

سبز

چشمای سبز

با یه دنیا خط بی انتها توش

با یه عالم رنگ

با یه عالم حرف

یه دنیا عشق

یه سبز متفاوت از جنس شیشه

براق

شفاف

زلال

پاک

انگار تمام خلوص دنیا تو اون دو تا چشم شیشه ای خلاصه می شد

خدایا چرا نمی تونم وصفشون کنم ؟

این همه وقت من با این دو چشمه ی نور نگاه می کردم

اما انگار نمی دیدمشون

خدایا چقدر قشنگی که همچین چیزی آفریدی

چقدر دوسشون دارم

چقدر بهم آرامش می دن

چقدر عاشقن

چقدر عاشقم

.

.

.

چشم شیشه ای سالگردمون مبارک