حرف های دل این تکه سنگ خسته

زندگی آغازیست تلخ و پایانی زجر آور

رودخانه ای پر تلاطم و فراز ونشیب

که صخرها را خرد می کند و تنها لجن ها از آسیب حمله هایش در امانند

و اما این تکه سنگ ها هستند که با شدت

با زجر

دردآور خرد می شوند

من تکه سنگی کوچک در این رود خانه

تنها دلبسه به یک ایمن گاه

بار خدایا حجم بغض هایم در حنجره نمی گنجد

ای خدا صدای خفه ام در گلو چون زخمی چرکین می خراشد نای صدایم را

ای خدا

ای خدا

ای خدا

تا ابد می خوانم ای خدا

تنها ایمن گاهم را دور می سازی از من

تنها ایمن گاهم تخته سنگی بود زخمی از تازیانه های وحشی رود بود

نه نگو ! نگو که این آبشار بی رحم و بی شرم

تخته سنگ را با خود می برد تا دور

به خدا قسم بی ایمن گاهم خورد میشوم

به خدا خورد می شوم

تخته سنگ با هر حمله ی آب بی هیچ مقاومتی از دستانم دور می شود

و من بی هیچ شک

باور کند یا نه با رفتنش می میرم

!
!
!

ای خدا... نمی تونم چیزی بگم فقط می گم .. ای همه ی وجود من ... نبود تو نبود من ... با رفتنت ... به خداوند قسم ... به تنها خدایم ... به عاشقانه ی صدایم ... می میرم

.

.

.

بی تخته سنگم خورد می شوم

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب که خود در میان غزل ها بمیرد

گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی از آغوش دریا بر آمد شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش باز کن که می خواهد این قوی زیبا بمیرد